مشکلات غذا خوردن و غذا دادن

مشکلات غذا خوردن و غذا دادن

تهیه شده در مرکز آموزش  ویژه یادگیری شهرستان بابل «کوشا»

این مشکلات مهم هستند زیرا آنها شایع‌اند و زمانی که سخت بشوند برای سلامتی کودک یک خطر است، بعلاوه ممکن است یک منبع بزرگ اضطراب برای والدین باشند، کودکی که درست غدا نمی‌خورد بطور قابل توجهی به اعتماد والدین در توان مراقبت از کودکشان ضربه می‌زند.

مشکلات غذا خوردن ممکن است تحت عنوان پنج مقوله مورد توجه قرار گیرد؛

هوس‌های زود‌گذر خوراک

در درجاتی این موضوع تقریباً شایع است بندرت نشان دهنده مشکلات جدی است. معمولاً بر اثر غدا خوردن به اجبار یا دلواپسی بیش از حد والدین بروز می‌کند. شکل‌های آن ممکن است از دوست نداشتن یک یا دو نوع غذای بخصوص که احتمالاً نتیجه همراه بودن آن غذا با خاطره یک تجربه ناخوشایند است تا بالهوسی غذایی افراطی که در ان کودک ممکن است تنها یک یا دو نوع غذای به خصوص را ترجیح می‌دهد متفاوت باشد. حالت اخیر معمولاً از دلواپسی افراطی والدین ناشی می شود.

امتناع از غذا

همه کودکان گهگاهی غذایشان را رد می‌کنند و یا بیهوده بر روی ان وقت صرف می‌کنند. این مسأله در اولین سال زندگی شروع می‌شود. کودک ممکن است گرسنه نباشد،ممکن است مزه غذا را دوست نداشته باشد، اوممکن است عصبانی و یا غمگین باشد. کوشش های پدر- مادر برای وادار ساختن کودک به خوردن به‌آسانی با رد کردن غذا، اتلاف بیهوده وقت روی غذا و یا استفراغ کردن شکست بخورد.

بنابراین، این صحنه بر اثر یک نزاع طولانی که اغلب ممکن است به هنگام صرف هر غذایی برای ماه‌ها و یا سال‌ها مجدداً تکرارشده باشد بوجود آید. والدین ممکن است مجموعه ای از روش‌های مختلف رابرای غلبه بر مشکل استفاده کنند، مانند رشوه ‌دادن، خواهش و التماس کردن، تهدید کردن و زدن. اما همیشه کودک برنده است.

این شکل رد کردن غذا بایستی از بی‌اشتهایی عصبی تشخیص داده شود که تنها به ندرت بر کودکان قبل از سن بلوغ تأثیر می‌گذارد و خودش وجوه مشخص کننده‌ای دارد.

تدبیر امتناع از غذا

اداره این موارد شامل ارزیابی دقیق گرایش پدر و مادر نسبت به غذا دادن و فراهم کردن راهنمایی‌های اساسی برای والدین است، آنها باید بیاموزند که هر‌گز لازم نیست کودکی را ترغیب و یا وادار به غذا خوردن کنیم،اشتهای کودکان برای نیازهایشان کافی است وبه دوست‌داشتن‌ها و دوست نداشتن آنها بایستی احترام گذاشته شود.

برای‌اینکه کودکی را تشویق به غذا خوردن بکنیم. کار خاصی لازم نیست. باید والدین تشویق شوند نگرانیشان را به وسایلی پنهان کنند، به عنوان مثال، اجتناب از نگاه کردن به بشقاب کودک یا نظر دادن راجع به چگونگی کاری که او دارد خوب یا بد انجام می‌دهد. او بایستی پشت میز یا صندلی بلند بنشیند و غذایش را بخورد یا آن را ترک بکند. اگر بعد از یک زمان منطقی، او به طور وضوح تصمیم به تمام کردن غذایش ندارد، بدون اظهار نظری غذابایستی بر چیده وکودک به ادمه فعالیت‌های عادی تشویق شود تا زمان بعدی غذا برسد.

اگر کودکی به قدر کافی غذا نمی‌خورد، بایستی از دادن شیرنی‌ها، کیک و از قبیل خوراکی‌ها در بین غذا‌ها به او پرهیز شود. وقتی که اولیاء یک رویکرد ثابت و غیر هیجانی را نسبت به این موضوع داشته باشند، در بیشتر موارد مشکل از بین خواهد رفت.

گاهگاهی، امتناع از خوردن غذا در کودکان قبل از دبستان به مشکلات دیگر مربوط می‌شود، مانند آشفتگی خواب،زاری‌ها ، مشکلات رفتار، نشانگان نارسایی در رشد. چنین ترکیب‌های قدرتمند معمولاً یک شاخص وجود آشفتگی جدی در روابط بین کودک- والدین می‌باشد. این شرایط ارزیابی جامع‌تر از خانواده می‌طلبد و اداره ان ممکن است شامل فراهم کردن کمک شدید‌تر مانند خانواده درمانی، مرکز روزانه قبل از دبستان( بن تووین ۱۹۷۳)، یا در موارد جدی‌تر قبول پدر- مادر کودک در بخش بهزیستی و توانبخشی باشد( بینگ‌لی و همکاران۱۹۸۰).

پرخوری وچاقی

تعریف کردن این اصلاحات مشکل است، در اصلاح اول، یک قضاوت ارزشی و در اصطلاح دوم یک معنی تحقیرآمیز وجود دارد. متخصصین کودکان کودکی را چاق به حساب می‌آورند که ضخامت چین پوستش از ناحیه بازوی فوقانی بیشتر از ۹۰ درصد کودکان همان سن باشد.

علل چاقی پیچیده هستند، در یک سطح ساده، روشن است که یک کودک به این دلیل که زیاد می‌خورد یا به او خورانده می‌شود. اما همه کودکانی که بیش از کالری طبیعی مورد نیازش می‌خورند سنگین وزن نمی‌شوند. روشن است که یک عامل ارثی وجود دارد که مشخص می‌کند کالری‌های اضافی سوخته شوند یا به صورت سلول‌های چربی ذخیره گردند.

وجوه روانی چاقی به روشنی فهمیده نشده است. بعضی کودکان از سنین اولیه آموخته‌اند که خوردن یک جزء آرامش‌بخش دارد، بنابر این هر وقت که اضطراب داشته باشندمی‌خورند. همانطوری که آنها سنگین وزن می‌شوند و از پیامد‌ هیجانی آن رنج می‌برند، نیاز دارند که بیشتر بخورد.

دیگر کودکان سنگین وزن می‌شوند به خاطر غذا دادن زیاد به وسیله مادران، یعنی کسانی‌که روی ارزش غذا تأکید بیش از حد می‌کنند. بسیاری از کودکان سنگین وزن به نظر می‌رسد که یک رابطه ویژه نزدیک با مادرانشان دارند. بعضی از کودکان سنگین وزن از خانواده‌هایی هستند که بیشتر اعضاء یا همه‌شان سنگین وزن هستند.

پیامد های سنگین وزن بودن بسیار است. عوارض فیزیکی مختلفی وجود دارد، جدی‌ترین‌شان بالا بودن فشار خون و ناخوشی قلبی است. پیامد روانی شامل طرد از گروه همسال، گوشه‌گیری و ضعف اعتماد به نفس است. کودکان چاق بیشتر از کودکان با هر نوع معلولیت دیگر، در معرض انگشت‌نما شدن هستند.

به کودک و والدین با آموزش‌هایی در جهت انجام تمرین کافی به آرامی درمان شوند. کودکان سنگین وزن شدیداً در برابر تداخلات مقاوم هستند و انگیزه آنها به از دست دادن وزن مشکوک بنظر می‌رسد. والدین نیز اغلب همکاری نمی‌کنند. مدرکی وجود ندارد که نشان دهد کدامیک از روش‌های متداول درمان در این موارد مقاوم برای رفع چاقی ارزشمند است. ممکن است مفید باشد که به دارندگان چنین مشکلاتی همانند معتادین به مواد مخدر و الکل توجه شود.

همه مشکلات یک اعتیاد، شامل وابستگی جسمی و روانی، تصمیم آشکار معتاد به ترک اعتیادی که به زودی بر می‌گرددو خشم نسبت به درمانگر به خاطر این که او را درچنین عذابی انداخته مورد نظر است. زمانی ممکن است نشان دهد که مناسب‌ترین رویکرد به چاقی دوران کودکی ترکیبی از اصلاح رفتار الگو‌های غذا خوردن غلط و درمان مشکلات خانواده‌ است که سر‌آغاز و تداوم‌دهنده آن بوده است.

جایی برای درمان چاقی با دارو وجود ندارد، اما کودکانی که سلامتی‌شان یا حقیقت زندگی‌یشان در معرض خطر است ممکن است برای رسیدن به یک وضعیت سالم‌تر نیاز به بستری در یک بیمارستان را داشته باشند.

هرزه خوری

این اصطلاح معرف خوردن اشیاء غیر ماکول است که با اضطراب هیجانی شدید یا محرومیت و عقب افتادگی مغزی و معمولاً با مشکلات رفتاری دیگری همراه است. یکی از خطرات هرزه‌ خوری مسمومیت سرب است که با آسیب به مغز همراه است، درمان این وضعیت شامل رفع عوامل تشدید‌کننده مانند محرومیت عاطفی یا بحران خانوادگی است. فنون اصلاح رفتار ممکن است به طور موفقیت‌آمیزی در هرزه‌خوری در کودکان معلول مغزی به کار گرفته شود.

۱- پرنوشی

نوشیدن افراط‌ آمیز مایعات معمولاً آب است.درفقدان علت عضوی مانند دیابت، این عارضه بایستی به عنوان نشانه اضطراب هیجانی شدید مورد توجه قرار گیرد. . نیاز به ارزیابی همه جانبه دارد. والدین چنین کودکانی اغلب به سختی قبول می‌کنند که علت عضوی وجود ندارد، یک رابطه دقیق به همراه یک پزشک مناسب ممکن است برای موفق شدن بر این پافشاری لازم باشد.